Archangelos z klejnotem w tle

Od mojego powrotu z Rodos minęły zaledwie 2 tygodnie a ja mam wrażenie, jakby to były miesiące…jednak kiedy wieczorami zamykam oczy, pod powiekami nadal pojawia się błękit  we wszystkich odcieniach,  przetykany słonecznym złotem. Obrazy nakładają się jeden na drugi i znów siedzę na osiołku, który z opuszczoną głową krok po kroku  wspina się wraz ze mną na jego grzbiecie po wąskich  uliczkach Lindos, wiodąc mnie na sam szczyt akropolu. Spocona, ale szczęśliwa spoglądam na sam dół, na zjawiskowo położoną plażę z maleńkimi z tej perspektywy  leżakami i parasolami, skrywającymi opalone ciała, na rozpościerające się przed moimi oczami przecudowne zatoki i lazurowe morze. Żadne zdjęcie ani słowo nie wyrazi tego piękna, które zostaje w człowieku…

Ale po kolei…Rodos przywitało nas tak jak się spodziewałam upałem, który nie chciał mijać nawet w nocy. Hotel, na który się zdecydowałam przed wyjazdem nie zaskoczył mnie, bo byłam przygotowana na skromne warunki, zapewniał jednak wszystko, co niezbędne do udanego urlopu, biorąc pod uwagę fakt, że większość czasu planowaliśmy spędzić na zwiedzaniu. Hotel posiadał  istotne dla mnie zalety – leżał na uboczu poza strefą  modnych kurortów, typu Faliraki i był umiejscowiony w ładnym ogrodzie a z okien mojego pokoju mogłam podziwiać widok na całe pobliskie Archangelos, z wyrastającą wysoko wieżą kościoła, poświęconego Archaniołowi Michałowi oraz odległymi ruinami joanickiego zamku na akropolu. 

Wspominałam już, że praktycznie każda moja podróż, będąca przecież najzwyczajniejszym w świecie turystycznym wyjazdem, była jednocześnie osobistą wędrówką w głąb siebie, rodzajem pielgrzymki, wzbogacającej duchowo i intelektualnie. To wpływ mocno zaznaczonego w moim horoskopie znaku Strzelca oraz rządzącego nim Jowisza. Tym razem było podobnie, szczególnie, że w horoskopie, postawionym na moment wyjazdu (wyjścia z domu) Jowisz znajdował się na szczycie MC, czyli celu mojej podróży.  Już następnego dnia po przyjeździe wybraliśmy się do Archangelos, miasta założonego  prawdopodobnie już w XI wieku przez uciekających przed piratami mieszkańców osady portowej, istniejącej  jeszcze w czasach hellenistycznych. Przede wszystkim chcieliśmy odwiedzić kościół św. Michała Archanioła z widoczną z daleka białą dzwonnicą. Kiedy zbliżyliśmy się, właśnie skończyła się msza i wierni opuszczali świątynię. Ponieważ wobec  wszechobecnego upału porzuciłam wszelkie kompleksy oraz zahamowania i założyłam szorty, zatrzymałam się przed wejściem, żeby owinąć nogi jedną z wielu leżących chust, zawsze udostępnianych turystom. Grecka staruszka, być może strażniczka tej świątyni, przyglądała mi się z uśmiechem  i kiedy wchodziłam już do kościoła podeszła i pogłaskała mnie po rękach. Pomyślałam, że może powinnam  założyć  coś na ramiona, ale gestem dała mi znać, że nie o to jej chodzi. Wnętrze kościoła było przepiękne, pełne ikon, które zawsze budzą we mnie dreszcze, ale największą relikwią i skarbem świątyni był wielki obraz z podobizną patrona.   

Miałam do Archanioła Michała sprawę, więc długo stałam i medytowałam przed wizerunkiem, a kiedy się odwróciłam zobaczyłam tę samą  staruszkę, która uśmiechała się do mnie radośnie. Zaczęła coś mówić w języku, z którego nie potrafiłam zrozumieć ani jednego słowa, ale przekaz jej słów był jednoznaczny. Wreszcie przytuliła mnie mocno, wycałowała w policzki i dała znać mojemu mężowi, że chce, aby zrobił nam wspólne zdjęcie.   

Było w tym wydarzeniu coś niezwykłego i mistycznego zarazem a nagły przypływ uczuć kompletnie nieznanej mi osoby wzruszał i zastanawiał jednocześnie. Kiedy po wyjściu z kościoła robiliśmy zdjęcia, okazało się, że słońce oświetla krzyż na samym jego szczycie a ja nagle mam na szyi odblask promienia, niczym klejnot jakiś niezwykły…