Raj na Symi

I jak tu się nie zakochać...

 Wyspa Symi to raj. W każdym razie tak się wydaje każdemu turyście, kiedy oczom, przyzwyczajonym w czasie dwugodzinnej podróży do miłych, ale monotonnych błękitów na styku nieba i morza oraz mijanych gdzieniegdzie surowych i wypalonych słońcem skalistych wybrzeży, ukazuje się brzeg zgoła niezwykły, bo zabudowany szeregiem kolorowych domków, sprawiających wrażenie scenografii do filmu o baśniowej Nibylandii.  Od wieków zamieszkiwali  wyspę poławiacze gąbek i zręczni szkutnicy. Popyt na ich usługi był ogromny, dlatego Symi, mimo zmiennych zawirowań losu i politycznych przetasowań,  cieszyła się względną suwerennością i  niezmiennym dobrobytem. Kiedy nastały czasy maszyny parowej i nowoczesnych, żelaznych statków oraz dużo tańszych i łatwiejszych do zdobycia sztucznych gąbek, nastąpił schyłek dobrych czasów, domki powoli traciły mieszkańców a  koniec  prosperity wydawał się bliski. I wtedy właśnie rozpoczął się turystyczny rozwój Grecji, a szczególnie pobliskiej wyspy Rodos, z której wycieczkowe statki  kilka razy dziennie przywoziły turystów, zachwyconych niepowtarzalnym widokiem i urodą zabudowań, kupujących gąbki, zioła i przyprawy, rosnące w tym suchym klimacie na potęgę i pachnące jak chyba nigdzie indziej na świecie. 

Ach, te kolory!

Przystań dla małych i dużych

Na Symi zjadłam miecznika z grilla, który smakował mi, jak jeszcze żadna ryba w życiu, świeży i pachnący, po prostu rozpływał się w ustach. Rozkosz!   

Przed grillowaniem

Spędziłam na wyspie kilka beztroskich, rajskich godzin, kupiłam gąbki i zioła, których miałam już całą kolekcję w  Rodos, ale i tak nie mogłam się powstrzymać, bo zapach ziół kusił i przekonywał, że żadne inne nie będą tak aromatyczne.

Gąbki to żywe stworzenia...

W drodze powrotnej zatrzymaliśmy się w Moni Panormitis,  klasztorze poświęconym Archaniołowi Michałowi.   

Cudo!

Klasztor mieści się w innej części wyspy i położony jest w malowniczej zatoce, ukrytej od strony otwartego morza.  Kolejna świątynia i znów cudowna ikona Archanioła Michała…

Jowisz na  MC mojego wyjazdu przypominał mi nieustannie, że wiedza i duchowość muszą iść w parze a łatwiej i radośniej jest żyć, pokładając ufność w duchową opiekę i wstawiennictwo. Ludzie różnych wierzeń i przekonań stali w kolejce do świętej ikony, niepewnie rozglądali się po niewielkiej kaplicy, wypełnionej freskami przecudownej urody, mówili do siebie szeptem, jakby nie chcieli urazić świętości tego miejsca. Nie można było robić zdjęć, niestety. Uszanowałam ten zakaz, chociaż przyznam szczerze,  z trudem.

To wyraz zmęczenia, nie uduchowienia...